Кафе "Бульбяная" - Белорусы форума, соединяйтесь :-)

[per]

Беларуская энцыклапедыя, т. 6, стар. 136.

«Дзяды, народны памiнальны абрад у беларусау, рытуальная вячэра у памяць памерлых родзiчау. Дзядамi называлi таксама дзень, калi адбывауся абрад, i нябожчыча, якiх ушаноувалi. Паходзяць ад дахрысцiянскага усходне-славянскага звычаю трызны; звязаны з культам продкау. Пазней абрад ускладнiуся напластаваннямi хрысцiянскага культу. Дзяды спраулялi 3-4 i больш разоу на год (у залежнасцi ад мясцовасцi) вясною i увосень. Галоунымi былi Змiтраускiя Дзяды (асянiны) – у суботу перад Змiтравым днем (26 кастрычнiка с. ст.), на радаунiцу, а таксама перад масленiцай, семухай. На Дзяды гатавалi святочныя i абрадавыя стравы (абавязковымi былi куцця, блiны, клецкi, яечня, мяса). Паводле звычаю ад кожнай з iх сiмвалiчна адкладвалi у асобны посуд нябожчыкам. У наш час Дзяды (Дзень памяцi) адзначаюць 2 лiстапада.»

[POLKAN]

А во Франции - первый понедельник ноября, причем весь год спорили: хотели отменить этот день как выходной, чтобы в бюджет денег больше поступило, но что-то воз и ныне там, не решились пока. Все скупают цветы в горшках - и на кладбище. Очень удивляются, что у нас на кладбище едят и выпивают( это весной).
Их хэлуин мне не нравится,вобще(в эту субботу был) это праздник англосаксонский, взятый на вооружение местной торговлей и всячески его пропагандирующей. Я вообще считаю, что в странах, где праздник Рождества и Пасхи - государственный, праздновать хэлуин(праздник нечистой силы) как-то не хорошо. Дети приходили вчера,ведьмами наряженные, не сказали ничего, получили конфеты и ушли. Никакого интереса!
Прочитав ваш топик,per , пришла идея приготовить клецки. Вот только с силами соберусь, а то работы с ними много.

[POLKAN]

Слушаю сегодня радио, читаю российскую прессу по поводу выборов президента в Америке - как вести с поля боя . Россия делает предварительные прогнозы, чего им следует ждать в случае и т.д. Европа затаила дыхание. А что у нас в Беларуси по этому поводу? Или, нам, татарам, все равно?

[per]

А что у нас в Беларуси по этому поводу? Или, нам, татарам, все равно?

чацьвер, 4 лістапада 2004, 15:36
Афіцыйны Менск “ставіць пад сумнеў транспарэнтнасьць і дэмакратычнасьць выбараў, якія прайшлі ў ЗША”

Юры Сьвірко, Менск

Прэсавы сакратар МЗС Беларусі зрабіў заяву пра выбары ў ЗША. На чарговым брыфінгу ў чацьвер афіцыйны прадстаўнік беларускага МЗС Руслан Есін заявіў, што беларускія ўлады ўважліва сачылі за прэзыдэнцкімі выбарамі ў ЗША й паважаюць выбар амэрыканскага народу. Аднак пры гэтым, спасылаючыся на міжнародных назіральнікаў і СМІ, Руслан Есін акцэнтаваў увагу на парушэньнях міжнародных забавязаньняў што да выбараў.


Паводле беларускага МЗС, улады Злучаных Штатаў не зрабілі дастатковых намаганьняў дзеля ліквідацыі сур’ёзных недахопаў у выбарчай сыстэме ЗША, выўяленых сёлета ў верасьні місіяй Бюро дэмакратычных інстытутаў і правоў чалавека АБСЭ.

(Есін: ) “Таму нас не зьдзіўляюць шматлікія паведамленьні пра зьнікненьне вялікай колькасьці датэрмінова дасланых па пошце бюлетэняў, збоі сыстэмы электроннага галасаваньня, запалохваньне выбарцаў, адсутнасьць выбарцаў у рэгістрацыйных сьпісах, немагчымасьць свабодна атрымаць інфармацыю ва ўчастковых і акруговых камісіях аб працэдуры й месцах галасаваньня”.

Прадстаўнік МЗС Беларусі заявіў, што ўлады ЗША не забясьпечылі бесьперашкодную працу міжнародных назіральнікаў, у тым ліку беларускіх, а там, дзе назіральнікам далі акрэдытацыю, яны “былі абмежаваныя беспрэцэдэнтна жорсткімі патрабаваньнямі, якія высунулі мясцовыя ўлады штатаў”.

(Есін: ) “Згаданыя факты ставяць пад сумнеў транспарэнтнасьць і дэмакратычнасьць правядзеньня выбараў, якія прайшлі ў ЗША”.

Аднак на пытаньне Радыё Свабода, як будуць, на думку МЗС, разьвівацца беларуска-амэрыканскія стасункі пасьля гэтых выбараў, Руслан Есін адказаў:

(Есін: ) “Рэспубліка Беларусь неаднаразова выказвала сваю гатоўнасьць да разьвіцьця ўзаемапаважнага стаўленьня паміж нашымі краінамі, таму мы адкрытыя да далейшага дыялёгу з нашымі амэрыканскімі партнэрамі, асабліва гэта тычыцца гандлёва-эканамічнага й гуманітарнага супрацоўніцтва”.

Спадар Есін таксама падаў, паводле яго вызначэньня, факты, якія сьведчаць пра неадпаведнасьць выбарчага працэсу ў ЗША нормам і прынцыпам АБСЭ: дзяржава не дазваляе грамадзтву абіраць прэзыдэнта наўпрост, а толькі праз калегію выбаршчыкаў; сяброў выбарчых камісіяў прызначаюць губэрнатары; вельмі высокі адсотак тых, хто прагаласаваў датэрмінова. Да таго ж і прэзыдэнт Буш, і сэнатар Кэры заклікалі галасаваць датэрмінова.

“Фактычна грамадзянаў ЗША прымушалі галасаваць датэрмінова”, — заявіў Руслан Есін. Але, пачуўшы пытаньне агенцтва “Интерфакс-Запад”, ці лічыць МЗС высокі адсотак датэрміновага галасаваньня ды агітацыю за яго сур’ёзным парушэньнем, спадар Есін папрасіў дазволу не адказваць на гэта.

[POLKAN]

Вот это да! Ну,развеселили!
Я нахожу ситуацию в Америке очень схожей с нашей - вплоть до имиджа президентов. Непонятно,отчего они никак не найдут общий язык, да и тенденция в Штатах такая же - поменьше свобод. Почти близнецы-братья!
Вот и на выборы наблюдателей не пускали кое-где. А европейские американцы - в печали, им стыдно за страну , некоторые американские студенты подумывают во Франции остаться работать до истечения второго мандата Буша. Вот такие дела.

[per]

У меня проблемы с компьютером.
Так что будете пока без меня.
Завтра буду звать мастера. Сам как-то не смог, хотя упорно пытался, да и опыт определенный есть.
Плохо, что на выходные случилось. Прямо по законам Мэрфи.

[POLKAN]

Не вы один, per!
У меня то же самое на выходные случилось - теперь удалось выйти на связь.
Опыта у меня в таких вопросах особого нет, просто вспомнила, что компьютер при температуре ниже 16 не включается, а у нас с отоплением проблемы( тоже на выходные подарочек!), так что купила срочно обогреватель - и все работает!
Жизненный опыт помог: на предприятии в Беларуси, где я работала, не топили, и только для компьютеров обогреватели разрешалось ставить - иначе бухгалтерия не могла посчитать месяцами невыплачиваемые зарплаты. Ну вот, хоть маленькая, а польза из всего этого!

[POLKAN]

А сегодня еще маленькая новость в связи с Беларусью - в африканской республике Кот Д'Ивуар (бывшая колония Франции) недавно бомбили французских миротворцев - 9 погибших военных. По сведениям французских спецслужб летчик, бомбивший на русском самолете французов - белорус, наемник. Вот такие новости на сегодня.

[per]

[quote=POLKAN]летчик, бомбивший на русском самолете французов - белорус, наемник. Вот такие новости на сегодня. [/quote

Это как в классике - "попал под лошадь" - прославились, нас тоже знают.

Что-то наше кафе зачахло опять.

Мне мой предыдущий статус "бывалый" больше нравится, чем "кандидат...".
Бывалый есть бывалый. Сразу вспоминаетстя тройка: Вицин, , Никулин, Моргунов - Трус, Балбес и Бывалый.

[POLKAN]

Что-то наше кафе зачахло опять.

Думаю, это потому, что тем острых нет, того и гляди, о погоде заговорим.
Хорошо, что Per вернулся!

У меня вопрос есть, может быть ты (по-моему мы на "ты" перешли, если не ошибаюсь) мне ответишь, а то я в экономических вопросах не специалист: в Беларуси инфляция, курс рубля по отношению к доллару падает, цены поэтому растут. Во Франции сейчас курс евро по отношении к доллару растет - в результате та же инфляция, цены растут и именно по причине этого роста курса евро. Чегой-то я не понимаю здесь, мы же не совсем зависимая от Америки страна! И почему цена продукта , изготовленного в стране и продаваемого на внутреннем рынке растет?
Кто чего думает, объясните, пожалуйста!

[per]

У меня вопрос есть, может быть ты (по-моему мы на "ты" перешли, если не ошибаюсь)

Да, вроде, если это ко мне. Но ты периодически возвращаешься к официальному "Вы". И этим меня обязываешь делать то же самое. Женщины так непостоянны!


Возможно, будет интересно.

пятніца, 12 лістапада 2004, 15:49
Беларусы – на Манмартры ў Парыжы

Іна Студзінская, Менск

Сёньня ў Парыжы ў рамках прэстыжнага Восеньскага салёну кампаньёнаў Манмартру адкрываецца выстава вядомых беларускіх мастакоў Уладзімера Цэсьлера і Сяргей Войчанкі. Наша карэспандэнтка зьвязалася зь беларускімі мастакамі й мастацтвазнаўцай, якія знаходзяцца ўжо ў сталіцы Францыі.


Удзел беларускіх мастакоў у францускай выставе – сумесны праект пасольства Францыі ў Беларусі й Фэдэрацыі кампаньёнаў Парыжу. Сёньня нашы беларускія мастакі выстаўляюцца на Манмартры.

49 плякатаў і аб'ектаў Сяргея Войчанкі й Уладзімера Цэсьлера, якія адабраныя францускімі мастацтвазнаўцамі і галерэйшчыкамі, цягам тыдню будуць выстаўленыя ў галерэі 18-й акругі Парыжу. Вось што распавяла мастацтвазнаўца Ірына Стальная.

(Стальная: ) “Гэта маленькая галерэя, якая знаходзіцца ў 18-й акрузе Парыжу (а 18 акруга Парыжу – гэта Манмартр), дзе мэсьё Андрэ Дзюма арганізаваў выставу беларускіх мастакоў. Гэта адбылося вельмі хутка, дзякуючы дарадцы па культуры амбасады Францыі ў Беларусі Сільві Лемасон”.

Ініцыятыва была з францускага боку. Асацыяцыя "Сябры Манмартру" адбірала працы на выставу, дырэктар фірмы "Інтэркарт" Патрык Бурдон дапамог перавесьці творы мастацтва ў Парыж, а дырэктар беларускай фірмы "Рэмарк" Дзьмітры Ярота дапамог надрукаваць плякаты мастакоў.

Ім беларускія мастакі вельмі прасілі перадаць самыя шчырыя словы ўдзячнасьці. І, натуральна, дарадцы па культуры амбасады Францыі ў Беларусі мадам Сільві Лемасон.

Мастакі некалькі дзён знаходзяцца ў Францыі. І Уладзімер Цэсьлер вельмі ўражаны цікавасьцю парыжынаў да Беларусі.

(Цэсьлер: ) “Я заўважыў, што французы вельмі-вельмі цікавяцца Беларусьсю”.

(Карэспандэнтка: ) “А як вы думаеце, з чым гэта зьвязана. Няўжо нашых мастакоў там ведаюць?”

(Цэсьлер: ) “Мне здаецца, у іх вельмі вялікая цікавасьць да беларускай культуры, асабліва ў тых парыжанаў, якія ўжо былі ў Менску, яны вельмі цёпла ставяцца да нас і вельмі зацікаўленыя ў пашырэньні культурных сувязяў. І яны гатовыя далей шмат рабіць, і сам мэсьё Дзюма. Прычым, гэта ня так проста зрабіць у Парыжы, таму што яны павінны сустракацца з мэрам Парыжу, пераконваць. І яны гэта робяць, што вельмі прыемна і радасна”.

Беларусаў прымала ўнучка нашага славутага земляка Марка Шагала Мэрэт Мэер.

Ірына Стальная і Уладзімер Цэсьлер гасьцілі ў яе шыкоўным доме 17-га стагодзьдзя на высьпе Сітэ, у самым сэрцы Парыжу, любаваліся палотнамі Марка Шагала і Анры Матыса.

Іх запрасіў у сваю майстэрню беларус, знакаміты мастак Барыс Забораў, які ўжо больш за 20 гадоў жыве ў Францыі.

А 16 лістапада ў Парыжы мастацтвазнаўца Ірына Стальная і мастак Уладзімер Цэсьлер выступяць на канфэрэнцыі “Беларуская культура ў апошнія паўстагодзьдзя”.

Гэта ўжо ня першая выстава менавіта Цесьлера і Войчанкі ў Францыі. Нашых мастакоў ужо ведаюць францускія аматары мастацтва, яны не адзін раз выстаўляліся ня толькі ў Парыжы. Колькі дакладна разоў, нават самі не маглі падлічыць, бо бывае і так, што плякаты выстаўляюцца нават без ведама мастакоў. Нават у Луўры ёсьць адна супольная праца Уладзімера Цэсьлера і Сяргея Войчанкі.

[per]

И еще. В воскресенье Земля опять попадает в полосу метеоритов: будут звездные дожди - звездопады.
Полюбуемся.
Зрелище будет продолжаться неделю.

[POLKAN]

Чего только не напишут в местной прессе! Сегодня в разделе "все возможно" газеты "Ouest France" такое сообщение:
Неожиданное выступление белорусского президента прозвучало вчера против французских манекенщиц во время открытия первой сессии нового Парламента Минска . Известный своими анти-западными настроениями Александр Лукашенко выступил против присутствия француженок на рекламных панно:"У нас своих красивых девушек полно",- добавил он, видимо мало информированный о том, что большую часть французских манекенщиц составляют выходцы( забыла ,какое слово нужно использовать для обозначения женского рода) из восточной Европы.

Я себе это так представляю: ехал наш преезидент по городу, увидел рекламное панно( может быть с Лаетисией Каста), спросил кто это такая, ему ответили. Явно она была не в его вкусе (что вполне вероятно),он и решил, что понавесили тут непонятно кого (девица ему показалась совсем неинтересной) ,да еще и за бешеные деньги! Ну не мог он смолчать против такой несправедливости! А у нас в самом деле очень много красивых девушек.
Так что там за панно в Минске понавешены и с кем? Даже интересно стало, кто вызвал гнев президента?

[per]

Обычные рекламные щиты, на которые мало кто смотрит как у вас, так и у нас.
Как-то был на форуме разговор о толерантности белорусов. А тут попалась статья в тему.
Может будет интересно.......

серада, 17 лістапада 2004, 18:8
Ці талерантныя беларусы?

Валер Карбалевіч, Менск

(эфір 16 лістапада). Новая перадача сэрыі “Экспэртыза Свабоды”. Удзельнікі: палітоляг Уладзімер Мацкевіч і сацыёляг Уладзімер Абушэнка.


(Валер Карбалевіч: ) “Уяўленьні аб талерантнасьці беларусаў шырока распаўсюджаныя ня толькі ў самім беларускім грамадзтве, але і сярод суседзяў Беларусі. Пра гэта шмат пісалі й айчынныя публіцысты. Для талерантнасьці існавалі й важныя гістарычныя перадумовы. Соцыюм, які стагодзьдзямі жыў на мяжы цывілізацыяў, ва ўмовах этнічнага і канфэсійнага падзелу, мог выжыць толькі пры ўмове цярпімасьці да людзей іншай нацыянальнасьці, рэлігіі, мовы. Што захавалася да сёньняшняга часу? Ці зьяўляецца ўяўленьне аб талерантнасьці беларусаў мітам?”

(Уладзімер Мацкевіч: ) “Так, я лічу, што гэта міт, з аднаго боку. А зь іншага боку, я б, хутчэй, казаў пра абыякавасьць. Абыякавасьць да сьветапоглядных праблемаў, праграмаў і прапановаў адбудовы і ўсталяваньня ладу ў краіне. І вось гэтую абыякавасьць хтосьці імкнуўся абазначыць станоўчым тэрмінам “талерантнасьць”.

Насамрэч беларусы вельмі нецярпімыя да іншадумства, іншага погляду. Яны настолькі неталерантныя, што нават ня хочуць і слухаць іншай думкі. Ёсьць людзі, якім па пасадзе прызначана выказваць нейкую думку. І што б яны ні казалі, большасьць прымае гэта абыякава. І кожны, хто выкажа іншую, супрацьлеглую, апазыцыйную думку, сустракаецца зь неталерантнасьцю. Прычым, гэтая неталерентнасьць уласьцівая ня толькі электарату Лукашэнкі, але і апазыцыйнаму электарату. І самае страшнае, што яна прысутнічае ў навуковым і элітарным асяродзьдзі. Нашая навука, асабліва гуманітарная, таксама заражаная гэтай самай неталерантнасьцю”.

(Уладзімер Абушэнка: ) “Зразумела, уяўленьні аб талерантнасьці беларусаў — гэта міт. Таму што любая рыса, якая суадносіцца з цэлай нацыяй — заўжды міталягічная характарыстыка. Але я не зусім згодзен з тымі высновамі, да якіх прыйшоў спадар Мацкевіч. Я гляджу на гэта ў іншым ракурсе. Ёсьць розныя ўяўленьні пра тое, што такое талерантнасьць. Яны залежаць ад таго, зь якім відам соцыюму мы маем справу. Калі талерантнасьць ёсьць вынікам супольнага грамадзянскага жыцьця на працягу некалькіх стагодзьдзяў, выкрышталізавалася ў многіх камунікацыйных адносінах, ёсьць вынікам дамоўленасьцяў паміж рознымі суб’ектамі, гэта адно. А калі талерантнасьць датычыцца соцыюму, які, у значнай ступені, застаецца традыцыйным, то яна мае іншы сэнс. А нашае грамадзтва ў значнай ступені менавіта такое”.

(Карбалевіч: ) “У працяг той думкі, якую выказаў спадар Мацкевіч. Вядома, што сёньняшняя ўлада далёкая ад талерантнасьці. Яна штучна распальвае канфлікт, варажнечу да ўсіх нязгодных як унутры краіны, так і па-за межамі. І карыстаецца падтрымкай амаль паловы насельніцтва. Канфрантацыйны палітычны стыль — адзін з чыньнікаў утрыманьня ўлады цяперашнім палітычным рэжымам. Як гэта характарызуе беларускае грамадзтва зь гледзішча талерантнасьці?”

(Мацкевіч: ) “У нашым грамадзтве пануе канфрантацыйных сродак вырашэньня канфліктных пытаньняў. Ня пошук пагадненьня, згоды, а перамога любым коштам. Таму Лукашэнка, які дэманструе такі тып паводзінаў, карыстаецца значнай папулярнасьцю сярод насельніцтва. Таму што яно сябе паводзяць гэтак жа.

Пагадзіцца, перагледзець уласную думку і меркаваньне, крытычна паставіцца да сваёй думкі, можа, знайсьці нейкую трэцюю думку, якая аб’ядноўвае гэтыя дзьве, — вось гэтых шляхоў вырашэньня канфліктаў і праблемных сытуацыяў у Беларусі амаль не назіраецца. Калі яны ёсьць, то гэта, хутчэй, выключэньне. А правілам зьяўляецца тое, што дэманструе Лукашэнка. Дарэчы, калі мы прыгледзімся да паводзінаў людзей у апазыцыйным асяродзьдзі, то можам убачыць тое ж самае. Магу нават згадаць прозьвішчы. Паглядзіце на шматгадовае існаваньне ў палітыцы спадара Статкевіча. Апошнімі гадамі ён ня разу ні з кім у апазыцыі не пагадзіўся, не імкнуўся да дасягненьня згоды. Зь ягоным прозьвішчам зьвязаныя толькі расколы, канфрантацыі. Таксама паглядзіце, як раскалоўся БНФ”.

(Абушэнка: ) “На мой погляд, тут зноў жа два ўзроўні. Адзін зь іх ахарактарызаваў спадар Мацкевіч. Ён тычыцца паводзінаў палітычных элітаў. Улада апэлюе да традыцыйных кансэрватыўных каштоўнасьцяў, якія ў пэўных абставінах можна называць абыякавасьцю. На традыцыйным узроўні адначасова існуюць супярэчлівыя арыентацыі. З аднаго боку, беларусы — індывідуалісты. А зь іншага боку, яны калектывісты. Таму, з аднаго боку, неталерантнасьць, нецярпімасьць. А зь іншага боку, можна казаць пра талерантнасьць”.

(Мацкевіч: ) “Лукашэнку прымаюць не таму, што ён адпавядае традыцыйным поглядам, а таму, што ён мае ўладу і ён пераможца. Канфрантацыйны, неталерантны падыход прадугледжвае, што мае рацыю той, хто перамог. Пераможцаў ня судзяць”.

(Карбалевіч: ) “У шмат якіх посткамуністычных краінах канфлікт, раскол соцыюму адбываецца па рэлігійнай, нацыянальнай мяжы. Напрыклад, ва Ўкраіне гэты раскол адбываецца па рэгіянальнай, геапалітычнай прыкмеце. А як у нас? Здаецца, у нас раскол палітычны, каштоўнасны. Ці згодныя вы з гэтым?”

(Мацкевіч: ) “Так. Калі мы сёньня паглядзім на тое супрацьстаяньне, якое ёсьць у грамадзтве, то яно амаль не закранае сьветапоглядных рэчаў. І ва ўладзе, і ў апазыцыі ёсьць і каталікі, і праваслаўныя, і пратэстанты, і юдэі. На тым і другім баку таксама прадстаўленыя ўсе этнасы. Грамадзтва падзяляецца згодна з прынцыпам “мае” і “чужыя”. І ўсе добра ўяўляюць, хто свае, а хто чужыя. Але сфармуляваць гэта вельмі складана. Лукашызм, які стаў ужо тэрмінам, ня вызначаны. Калі паглядзім на так званую “аб’яднаную апазыцыю”, то бачым, што камуністы, сацыялісты разам з кансэрватарамі й лібэраламі. Таму нельга сказаць, што мы маем нейкі сьветапоглядны, канфэсійны ці іншы сродак падзелу. Гэта палітычны падзел”.

(Абушэнка: ) “Як ня дзіўна, апошнімі гадамі адбываецца кансалідацыя грамадзтва, нежаданьне абвастраць гэты падзел. Я ня бачу сьветапогляднага супрацьстаяньня. Іншая справа, эліты, якія маюць прэтэнзіі на самастойную гульню на палітычным полі. Але эліты на тое і эліты, каб вызначаць сваю пазыцыю”.

(Карбалевіч: ) “Чаму патэнцыял палітычнай і іншай ксэнафобіі не рэалізуецца ў публічных формах? Апошнім часам вулічныя акцыі апазыцыі зьбіраюць усё менш людзей. Існуе меркаваньне, што ўвогуле рэвалюцыя ў Беларусі немагчымая. Ці згодныя вы з гэтым?”

(Мацкевіч: ) “Я якраз лічу наадварот. Таму што супрацьстаяньне, неталерантнасьць, нязгода выцесьненыя сёньня ў прыватнае жыцьцё. Мы ня бачым працэсаў альбо мэханізмаў, у якіх адбываецца ўзгадненьне пазыцыяў, пошук адзіных падыходаў. І гэта зьяўляецца падставай для выбухаў, рэвалюцыяў. Маю на ўвазе рэвалюцыі канца 20 стагодзьдзя, так званыя “аксамітавыя рэвалюцыі”, а ня тыя крывавыя рэвалюцыі, якія былі ў 19 стагодзьдзі. Думаю, што выбух цалкам магчымы. Гэта можа быць калі не рэвалюцыя, то нешта іншае”.

(Абушэнка: ) “Пратэст ужо праяўляецца ў неінстытуцыйных формах. Але я ўкладваю ў гэта іншы сэнс. Неталерантнасьць цяпер канцэнтруецца там, дзе сутыкаюцца прафэсійны і непрафэсійны падыход. Гэты канфлікт можа разгортвацца ўнутры існых інстытуцыяў. Гэта такі нябачны канфлікт. Бо нязгода з тым, што робіцца навокал, не заўсёды можа выказвацца публічна. Але яна ёсьць, і яна носіць латэнтны характар. Калі на ўзроўні асабістых адносінаў расьце нязгода з тым, што робіцца ў вонкавай прасторы, то гэта сытуацыя па-свойму рэвалюцыйная. І яна будзе патрабаваць вонкавага вырашэньня”.

(Карбалевіч: ) “Такім чынам, галоўная выснова нашай размовы, што ўяўленьне аб нейкай асаблівай талерантнасьці беларускай нацыі — гэта, хутчэй за ўсё, міт”.

[per]

чацьвер, 18 лістапада 2004, 11:32

“Францускія Дажынкі” ў Менску Севярын Квяткоўскі, Менск

18 лістапада ў Менску маюць адзначыць Дзень маладога віна альбо “Сьвята новага Божоле”: традыцыйны францускі фэст заканчэньня сельскагаспадарчага сэзону. Сьвята адзначаюць кожны трэці чацьвер лістапада. Цягам стагодзьдзяў Дзень маладога віна ператварыўся зь вясковага ў агульнанацыянальнае сьвята. І цяпер адзначаецца ня толькі ў Францыі, але ў 150 краінах сьвету, у тым ліку ў Беларусі.У чым сутнасьць Сьвята новага “Божоле”? Некаторыя з арганізатары жартам назвалі гэты фэст “францускімі Дажынкамі”. Сапраўды, Сьвята маладога маладога віна, цяпер канкрэтнага гатунку “Божоле”, паўстала як традыцыйны сельскагаспадарчы фэст. Калі ў Беларусі аснову сельскай гаспадаркі Сярэднявечча складала жыта, а цяпер жывёлагадоўля, дык у Францыі цяпер, як і сотні гадоў таму – вінаград і, адпаведна, вінаробства. Дарэчы, адпачатку сьвята маладога віна лічылася выключна прасталюдзінскім, але яшчэ да Вялікай францускай рэвалюцыі, у канцы сямнаццатага стагодзьдзя, сталася агульнанацыянальным. То бок, дзень, які сьвяткуюць незалежна ад сацыяльнай прыналежнасьці і палітычных поглядаў усе французы: (Прудом: ) “Такое сьвята, якое адзначаюць у барах: канец цяжкой вялікай працы. Можна спарадкаваць усе справы... Напэўна, гэта адчуваньне самога сьвята”. Патлумачыла Вольга Прудом, прадстаўніца мастацкай галерэі “Зямля людзей”, адной з арганізатараў сьвята. Уласна арганізацыя фэста маладога віна ў Менску належыць францускай амбасадзе ды некаторым францускім камэрцыйным фірмам, якія працуюць у Менску. У Беларусі “Дажынкі” звычайна лякалізуюцца ў нейкім канкрэтным горадзе, дзе на плошчы выстаўляюць яткі з напоямі і прысмакамі, а на сцэне выступаюць рознага кшталту выканаўцы. А як выглядаюць “францускія “Дажынкі” ў Францыі? Аднойчы мне пашчасьціла патрапіць на Сьвята маладога віна ў Парыжы. Зразумела, я не пабачыў уганараваньня “перадавікоў капіталістычнай працы” тэлевізарамі ці пральнымі машынамі. У Францыі і ў мэгаполісе, і ў малой вёсцы мясцовыя ўлады ды прадпрымальнікі ладзяць сьвяточныя мерапрыемствы з уласнай ініцыятывы і паводле ўласнага сцэнару. Зразумела, гучыць музыка, вядома, ладзяцца шоў, але самае галоўнае, што яднае ўсю краіну – вінаробы выстаўляюць сваю прадукцыю. Лепшага вытворцу вызначае не дырэктыва зь Елісейскіх палёў, а выбіраюць яго самі людзі. І самае галоўнае адрозьненьне “францускіх Дажынак”: на сьвяце віна вы пабачыце мноства вясёлых людзей, але не сутыкнецеся зь п’янымі, якія валяюцца пад плотам.

[POLKAN]

Очень интересная статья!
Мне в этой беседе очень близка позиция спадара Мацкевича, он сумел очень точно выразить все это. И про абыякавасць:

Абыякавасьць да сьветапоглядных праблемаў, праграмаў і прапановаў адбудовы і ўсталяваньня ладу ў краіне.

Абсолютно верно, но только не абыякавасць в делах приватных, касающихся очень близко и персонально. Люди стараются сами, кто как может выйти из сложных ситуаций,а вот если нужно сделать что-то, отчего не только себе, но и другим будет польза - вся активная до этого работа прекращается:" А мне что, больше всех нужно?" А на уровне частном (соседу помочь и т.д.) все нормально, это для себя больше делается, а не для соседа, что уже неплохо.Но только не говорите о глобальных проблемах!Всегда на этой черте все останавливается

Ня пошук пагадненьня, згоды, а перамога любым коштам. Таму Лукашэнка, які дэманструе такі тып паводзінаў, карыстаецца значнай папулярнасьцю сярод насельніцтва. Таму што яно сябе паводзяць гэтак жа.

Очень хорошо сказано! Хочу признаться, что в себе нахожу многие черты,
подмеченные спадаром Мацкевичем.

“Я якраз лічу наадварот. Таму што супрацьстаяньне, неталерантнасьць, нязгода выцесьненыя сёньня ў прыватнае жыцьцё.

То же верно, самая приемлемая форма борьбы - вподполье или в партизаны, причем создание отрядов будет по семейному признаку.
Очень интересная статья, спасибо, хочется еще много чего написать и еще читать не один раз. На этих выходных меня не будет, так что - до понедельника!

[per]

Очень интересная статья, спасибо, хочется еще много чего написать и еще читать не один раз. На этих выходных меня не будет, так что - до понедельника!

Помещу еще, если встречу кто-то интересное.

До встречи (хотя пятница - это, вроде, еще не выходные).

[per]

POLKAN,

Ты не сказала, до какого понедельника.
У нас тут тихо ...........
Получился наш персональный форум. Прямо аська какая-то.
Зайди, пообщаемся.
Или перейти на личную переписку по e-mail?

[per]

Каляндар Свабоды

пятніца, 26 лістапада 2004, 10:14

26 лістапада 1930 году нарадзіўся Ўладзімер Караткевіч

Ул інф.

Што адбывалася ў Беларусі і ў сьвеце 27 лістапада


26 лістапада 1986 году Арганізацыя Аб’яднаных Нацыяў прымае канвэнцыю аб непрымяненьні тэрміну даўнасьці да злачынцаў, што ажыцьцяўлялі рэпрэсіі й генацыд. Гэтая канвэнцыя стала важнай юрыдычнай падтрымкай для пашырэньня ў Беларусі грамадзкага руху за выкрыцьцё злачынстваў сталінскага рэжыму. Неўзабаве будзе апублікаваны артыкул пра расстрэлы ў Курапатах, будзе створана таварыства “Мартыралёг Беларусі”, выкрыцьцё сталіністаў, што ажыцьцяўлялі рэпрэсіі, стане адной з праграмных задач Беларускага Народнага Фронту.

26 лістапада 1855 году памёр Адам Міцкевіч, вялікі паэт, аўтар славутага “Пана Тадэвуша”. Родам Міцкевіч быў з-пад Наваградка. У Наваградку скончыў школу, паступіў у Віленскі ўнівэрсытэт. Міцкевіч пісаў па-польску, але ўсе падзеі ягоных твораў адбываліся на беларускай зямлі. Памёр паэт у Стамбуле.

26 лістапада 1864 году пакінуў гэты сьвет беларускі гісторык Тэадор Нарбут. Ягоныя дзеці бралі актыўны ўдзел у паўстаньні Каліноўскага, і за гэта карнікі арыштавалі 77-гадовага вучонага і прысудзілі яго да сыбірскае катаргі. Аднак хворы стары, не дачакаўшыся высылкі, памёр.

26 лістапада ў 1930 годзе ў Воршы нарадзіўся Ўладзімер Караткевіч: празаік, паэт, драматург, нароўні з Быкавым – самы чытаны беларусамі айчынны пісьменьнік.

Цяпер пра памятныя даты заўтрашняе суботы.

27 лістапада незалежнае беларускае грамадзтва адзначае Дзень герояў. Менавіта ў гэты дзень у 1920 годзе Першы Слуцкі полк Беларускай Народнай Рэспублікі ўступіў у бой з бальшавікамі за незалежнасьць Беларусі.

27 лістапада ў Беларусі традыцыйна ўшаноўвалі двух сьвятых – Юстыніяна і Піліпа. Юстыніяна лічылі збаўцам ад бясплоднасьці. Таму на абразах ён намаляваны зь дзіцём на руках. Такія абразы заўсёды былі ў дамах бязьдзетных гаспадароў. Што да Піліпа, дык лічылася, што ён – “дзеці адзявае”. Варта згадаць, што апостал Піліп быў найбліжэйшым вучнем Хрыста. Падчас перасьледу хрысьціянаў ён прыняў пакутніцкую сьмерць – быў укрыжаваны дагары нагамі.

27 лістапада ў розныя гады прыйшлі на сьвет акадэмік архітэктуры Іван Жалтоўскі родам зь Пінску; першы прэзыдэнт Ізраілю Хаім Вэйцман родам зь мястэчка Моталь на Палесьсі; беларускі кампазытар з Гомеля Рыгор Пукст, які напісаў мноства твораў, але прынамсі адну ягоную песьню ведаюць усе – гэта “Перапёлачка”; нямецкі беларусіст Норбэрт Рандаў, чыю працу называюць цэлай эпохай у гісторыі беларуска-нямецкага перакладу.

[per]

Беларуская Aтлянтыда

пятніца, 26 лістапада 2004, 16:20

Мастацкае жыцьцё Беларусі пачатку ХХ стагодзьдзя: віцебскі фэномэн

Вячаслаў Ракіцкі, Менск

(эфір 25 лістапада). Новая перадача сэрыі “Беларуская Атлянтыда”. Удзельнічае: мастацтвазнаўца Сяргей Харэўскі.


(Вячаслаў Ракіцкі: ) “У мінулую перадачу мы гутарылі пра тое, як мала мастакоў бралі чынны ўдзел у беларускім нацыянальным абуджэньні на мяжы ХІХ і ХХ стагодзьдзяў. Прычынаю было моцнае культурнае прыцягненьне ў бок суседзяў — расейцаў і палякаў, з-за адсутнасьці ў Беларусі ўласнае прафэсійнай мастакоўскай школы. Разам з тым, дзясяткі мастакоў працавалі ў рэчышчы тутэйшых традыцыяў, іхныя творчыя біяграфіі непарыўна зьнітаваныя зь Беларусяй. А іхны мастацкі даробак увайшоў у скарбніцу беларускага мастацтва. І ўжо з пачаткам Першай усясьветнай вайны адбываецца, калі сказаць патасна, вялікі пералом”.

(Сяргей Харэўскі: ) “У Віцебску паўстае магутны культурны асяродак, што перадвызначыў шляхі ня толькі нашага, але і ўсясьветнага мастацтва”.

(Ракіцкі: ) “Але чаму менавіта ў Беларусі? Чаму менавіта ў Віцебску?”

(Харэўскі: ) “Так, насамрэч, да стварэньня фэномэну Віцебску парадаксальным чынам спрычынілася Першая ўсясьветная вайна. Пасьля акупацыі немцамі велізарных абшараў на захадзе былой Расейскае імпэрыі да Віцебску перасунуліся шляхі зносінаў і гандлю. Тут сканцэнтраваліся самыя буйныя ў Расеі склады солі, лесу й збажыны. Траціна пшаніцы, што экспартавалася з імпэрыі, праходзіла празь Віцебск. За 15 гадоў ад пачатку ХХ стагодзьдзя насельніцтва Віцебску вырасла ў два разы, пры тым 70% ад яго складалі дзеці й падлеткі”.

(Ракіцкі: ) “Вобразу тагачаснага Віцебску, на вялікі жаль, ужо нельга ўзнавіць нават у кампутарах рэстаўратараў. Засталіся адно аскабалкі ад старасьвецкай забудовы, ёсьць невялікія веды пра няісныя сьвятыні. Але ведама адно: і адметнасьць архітэктуры, і іншыя мастацтвы, якія тут красаваліся ў першыя дзесяцігодзьдзі ХХ стагодзьдзя, стваралі людзі розных нацыянальнасьцяў…”

(Харэўскі: ) “Уявіце сабе — у 1916 годзе ў Віцебску налічвалася больш за тры сотні хрысьціянскіх храмаў! Ад самага старажытнага — царквы Дабравешчаньня ХІ стагодзьдзя — да шматлікіх каталіцкіх храмаў у стылі барока й ракако. Габрэйскіх сынагогаў і малельняў таксама было багата, болей за дзьве сотні. Габрэі, дарэчы, складалі тады тут 37% супраць 27% беларусаў. А былі ж яшчэ й палякі, расейцы, немцы, латышы, татары... Велізарная колькасьць найноўшых будынкаў у горадзе была ўзьведзеная на мяжы ХІХ і ХХ стагодзьдзяў. Дзіва што Рэпін пісаў пра Віцебск: “Божа мой! Гэта ж наша Таледа!”

(Ракіцкі: ) “Відавочна, тады тут было чым натхняцца — і помнікамі, і краявідамі. Але вернемся да тых творцаў, чый лёс Першая ўсясьветная вайна зьвязала зь Беларусьсю і Віцебскам”.

(Харэўскі: ) “Гэтак сталася, што сярод тысяч уцекачоў і жаўнераў, што воляю лёсу апынуліся ў Віцебску у часе вайны, было багата мастакоў і артыстаў. Гэтак як параненыя жаўнеры аказаліся тут Аляксандар Ахола-Вала, будучы клясык беларускага, фінскага й швэдзкага мастацтва, Уладыслаў Страмінскі — будучы клясык нашага мастацтва, стваральнік авангарду ў Польшчы. Гэтыя абставіны садзейнічалі, з майго гледзішча, стварэньню ў Віцебску шчыльнага творчага асяродку. Разам з тым, дзейнічалі й мастацкія школы, сярод якіх найбольш славутая Юдаля Пэна, і яна была літаральна перапоўненая. Працягвалі дзейнічаць тэатры, музэі, бібліятэкі”.

(Ракіцкі: ) “Мы разважалі з вамі пра прычыны мастацкага выбуху ў Віцебску. Але прычыны зьяўляюцца тады, калі іх нешта ці нехта прывядзе ў рух. Дык якую ж падзею лічаць пачаткам таго, што зьдзівіла сьвет?”

(Харэўскі: ) “Прыезд у Віцебск Марка Шагала ў 1918 годзе. Ён быў прызначаны на пасаду камісара ў справах мастацтваў у Віцебску. У першыя ж гады бальшавіцкага перавароту Шагал актыўна спрычыніўся да стварэньня новага ладу. Ён разумеў сваю задачу прыгожа. Будучы ўпаўнаважаны камісарамі ачоліць мастацтва ў Віцебску, ён аздабляў горад да ўсіх палітычных акцыяў. Да другой гадавіны кастрычніцкай рэвалюцыі здолеў моцна зьдзівіць землякоў. Перад імі раскрылася надзвычай калярытнае, парадаксальнае відовішча: будынак сабору на цэнтральным пляцы гораду быў зацягнуты вялізным палатном, якое размаляваў Шагал.

На ярка-зялёных конях у яблыкі даўгабародыя старыя ўзьляталі ў неба... “Ачышчальны віхор рэвалюцыі зьмёў усе перашкоды... А коні — гэта чалавечая мара: маладая і зялёная, як квітнеючы сад, зялёная, як маладая надзея...” — гэтак тлумачыў сваю задуму сам Шагал. Ён жа здолеў дамагчыся адкрыцьця тут народнай школы мастацтва. Яна была разьмешчаная ў нацыяналізаваным асабняку банкіра Віняшка, на вуліцы Ўваскрашэнскай, 10. Будынак, дарэчы, цудам ацалеў да нашых дзён”.

(Ракіцкі: ) “І ў чым жа была незвычайнасьць гэтае школы? Чым яна адрозьнівалася ад папярэдніх і ад тых, што ўжо існавалі і ў Расеі, і ў Эўропе?”

(Харэўскі: ) “Сваім дэмакратызмам. На дзіва, радыкал у мастацтве, Шагал, аказаўся талерантным у арганізацыі навучальнага працэсу. Ён здолеў паставіць на пасаду дырэктара школы акадэміста-“мирискусника” Мсьціслава Дабужынскага. Знайшлося тут месца й старому рэалісту Юдалю Пэну. Ну й, натуральна, не бракавала радыкалаў-авангардыстаў. Пасьля ад’езду Дабужынскага ў Літву яго зьмяніў Аляксандар Ром, які выкладаў малюнак і гісторыю мастацтва. Гэта таксама быў вельмі славуты ў той час мастак. Скульптурную клясу ачоліў Давыд Якерсан, затым на запрашэньне Шагала сюды прыяжджае Эль Лісіцкі, які ачоліў майстэрні графікі, друкарскай справы й архітэктурную. Ну й нарэшце, у кастрычніку 1919 году ў Віцебск прыяжджае сам Казімер Малевіч”.

(Ракіцкі: ) “Але кажуць, гэта было фатальна для Шагала”.

(Харэўскі: ) “Так, існуе нават легенда, што нібыта Шагал ганяўся па Віцебску за Малевічам з парабэлюмам сваім. Справа ў тым, што праз кароткі прамежак часу бальшыня вучняў Шагала пераходзіць у майстэрню Малевіча. Ён прывёз новыя ідэі, умеў лепей давесьці прынцыпы сваёй фарматворчасьці. Пакрыўджаны “здрадаю” вучняў, Шагал у 1920 годзе назаўжды пакідае Віцебск”.

(Ракіцкі: ) “Я думаю, што ў нашых слухачоў зараз паўстае і пытаньне такога кшталту — паводле прозьвішчаў і, як кажуць пашпартных зьвестак, мы гаворым пра расейцаў, габрэяў, палякаў. Як гэтыя людзі ідэнтыфікавалі сябе ў беларускім горадзе Віцебску?”

(Харэўскі: ) “Малевіч, прынамсі, заўсёды лічыў сябе ня рускім. Яго, па-першае, выдаваў вельмі моцны беларускі акцэнт, пра што і пішуць многія ягоныя вучні. А ці вычуваў ён сябе беларусам?.. Я такіх зьвестак не знайшоў. Але сьведамымі беларусамі вычувалі сябе Страмінскі, што і ўратавала яго ад Асьвенціму ў часе Другой усясьветнай вайны, бо, паводле ўсіх дакумэнтаў, ён значыўся беларусам. Дабужынскі, які сябраваў з Ластоўскім, Луцкевічамі, Дуж-Душэўскім, таксама вычуваў сябе як беларус. І калі ён пераехаў у Літву, дык уліўся ў беларускі нацыянальны асяродак у Коўне.

Што да Шагала, дык ён так і не зразумеў да канца дзён сваіх, што Віцебск — гэта Беларусь. Прынамсі, ён нідзе пра гэта не напісаў, хоць, з другога боку, ён нідзе і не напісаў, што гэта Расея. Відавочна, што габрэйскасьць гэтага гораду, ягоная архітэктурная адметнасьць папярэдніх эпохаў рэзка адрозьнівала Віцебск ад Расеі. Затое, фін Ахола-Вала ў Віцебску прыйшоў да беларускай сьведамасьці, стаў гарачым беларускім патрыётам, вывучыў беларускую мову і пасьля праілюстраваў ці ня ўсю беларускую клясыку 1920-х гадоў ужо ў Менску”.

(Ракіцкі: ) “Ці можна сказаць прыкладна так: шматнацыянальныя вобразы ў экстэр’ерах і інтэр’ерах беларускага Віцебску?”

(Харэўскі: ) “Цалкам. Але паколькі яны працавалі ўсе разам, абменьваліся думкамі, сябравалі, ці сварыліся, усё гэта стварала адзіную, непадзельную зьяву, якая належыць нам”.

(Ракіцкі: ) “Вось што пісала пра тыя віцебскія гады мастачка Абухова:

“Правінцыйны горад, што, здавалася, праспаў дзевяць стагодзьдзяў, уздыбіўся й перажыў сапраўдны велічны рэнэсанс. З галоднага зьледзянелага Пецярбургу, зь нішчымнае Масквы ў Віцебск зьехаліся сьвяцілы першае велічыні. Усе яны былі маладыя, поўныя энтузіязму й нічога яшчэ ня ведалі пра ўласную будучыню. Ня ведаў Марк Шагал, што пакінуўшы навечна сэрца ў Віцебску, ён тым ня меней будзе мроіць пра яго, толькі пра яго пад парыскімі дахамі. Не прадбачыў і Мікалай Андрэевіч Малько, сусьветна вядомы пазьней дырыжор і музыкант, што смуткуючы па Бацькаўшчыне, знойдзе сабе прытулак у Аўстраліі...”

(Ракіцкі: ) “Дарэчы, ужо на пачатку 1920-х гадоў Віцебскія вышэйшыя мастацкія майстэрні перайшлі ў ранг Вышэйшага мастацка-практычнага інстытуту. Ці не адтуль пачынаецца і тая школа выяўленчага мастацтва, што і сёньня ўласьціва беларускаму мастацтву?”

(Харэўскі: ) “Да пэўнай ступені. Справа ў тым, што цяперашнім жыхарам Віцебску дый беларускім жыхарам увогуле цяжка зразумець гэткі стан духоўнага пад’ёму й веры ў сьветлую будучыню. Як вынік Віцебск набыў новы, надзвычай адметны й своеасаблівы воблік, у якім складаным чынам перапляталіся тры кірункі: малевіцкі супрэматызм, экспрэсіянізм Шагала й рэалізм Пэна, Юдовіна, Мініна і іншых. Пасьля таго як Віцебск быў далучаны ўжо да Беларусі, гэтыя кадры, якія выхаваліся ў Віцебскай мастацкай школе, пераехалі ў Менск і на новым месцы працягнулі гэтыя традыцыі”.

(Ракіцкі: ) “Такім чынам, вялікія дый іхныя гадаванцы пакінулі Віцебск. Што далей?”

(Харэўскі: ) “Пасьля таго як у Віцебску разгарнулася шырокая беларусізацыя і наша мова стала там моваю адукацыі й культуры, гэты пэрыяд фатальным чынам супаў з пэрыядам палітычных рэпрэсіяў. І таму ў Віцебску тое, што мы называем “беларушчынай”, так і не пасьпела разгарнуцца на ўсю моц. А зь іншага боку, прыцягальнасьць Віцебску для тых, хто марыў пра мастакоўскую адукацыю, спыніць было ўжо нельга. Ужо за беларусізацыяй тут гартаваліся такія таленты — Хрусталёў і Ахрэмчык, Азгур і Бембель, Ціхановіч і Масьленікаў, Кроль ды сотні іншых мастакоў, якія склалі ў наступным клясыку нашае культуры”.

(Ракіцкі: ) “А лёсы тых людзей, якія займаліся мастацтвам у Віцеску ў тыя часы, склаліся па-рознаму. Тыя, хто зьехалі, працягвалі працаваць у іншых краінах дзеля іншых культураў. Тых жа, хто ня зьехаў, а заставаўся ў бальшавіцкай краіне, не прамінуў 1937 год”.

[per]

POLKAN,

Полкаша, ты где?
А то здесь спошной я.

[POLKAN]

Тут я, тут!
А то, что здесь сплошной per, очень даже неплохо - куча интереснейшей информации!Прочитала с большим удовольствием!
Per, не останавливайся, пожалуйста, давай еще материалов разных . А про Витебск как интересно!И не подумаешь, что все это имело место и жизнь кипела бурно, не то что сейчас.
В связи с материалом о Витебске вспомнила случай: у моего мужа есть крестный, великий почитатель живописи:у него даже была своя галерея в центре одного старого города на юге Франции , где выставлялись художники .
Он меня как-то спросил, какие у нас в Беларуси есть знаменитые художники. Единственные фамилии,которые пришли в голову - Шагал и Малевич. Очень удивился человек, узнав, что они были белорусами.
А ты кого предпочитаешь из художников вообще?
Прошу прощения за долгое отсутствие, я тут вся в бумагах и в написании оных на французском - чистое мучение и огромная потеря времени.

Получился наш персональный форум. Прямо аська какая-то.

Да,уж точно, вдвоем мы тут змагаемся. Но, думаю, что информация и для других интересная - даже если кто-то просто почитает - уже хорошо!


А в Минске снег выпал или нет? А вот рекламу,читала, уже заменили

[per]

А в Минске снег выпал или нет? А вот рекламу,читала, уже заменили

Во-первых, здравствуй!

Что-то зима резко началась. Снег лежит и не тает. Теперь в 6-20 - 7 градусов мороза. Да и много снега.

Про рекламу. Я что-то не заметил.

Зайди на форум по истории, там nel завела разговор о Речи Посполитой.

Про художников разговор может быть длинным.
Поэтому спрошу у тебя про А. Исачева, умершего в конце 80-х 20 века совершенно молодым. Слышала?

Следующий ниже материал надеюсь понравится, т. к. я уже вижу твои интересы.

Читайте, девушка.


"Народная Воля" № 222 от 2004-11-25

Духоўныя скарбы "Старога Ольсы"




Па меркаваннi музычных крытыкаў, "Стары Ольса" - адзiны беларускi калектыў, якi прафесiйна займаецца адраджэннем старажытнай музыкi, выкарыстоўваючы копii сярэднявечных iнструментаў. Паводле слоў музыкаў, праз сваю творчасць яны iмкнуцца найбольш поўна рэканструяваць музычныя традыцыi Вялiкага княства Лiтоўскага. "У Вялiкiм княстве Лiтоўскiм, асноўнай культурнай i геапалiтычнай часткай якога ў ХIII-ХVIII стагоддзях была Беларусь, быў створаны унiкальны сiнтэз беларускай народнай i прыдворнай музыкi з еўрапейскiмi музычнымi дасягненнямi, - гаворыць кiраўнiк гурта Змiцер Сасноўскi. - Неахопная спадчына, вартая ўвагi сваiх нашчадкаў". 26 лiстапада ў Палацы прафсаюзаў з нагоды свайго пяцiгоддзя "Стары Ольса" дае вялiкi канцэрт i прэзентуе альбом "Скарбы лiтвiнаў".



- Змiцер, чаму менавiта Вялiкае княства Лiтоўскае?



- Цiкавасць да ВКЛ - гэта частка цiкавасцi да роднай гiсторыi. Але мы не абмяжоўваемся толькi гэтым адрэзкам часу. Нас цiкавiць музыка, пачынаючы з самых раннiх перыядаў i заканчваючы познiм Рэнесансам - раннiм барока.



- Вашай музыцы папярэднiчае велiзарная даследчая праца...



- Агульнымi высiлкамi, як кажуць... Рэпертуар збiраўся паступова: дапамагалi фалькларысты, шмат якiя рэчы я знаходзiў у экспедыцыях, вялiкi ўклад зрабiла Этнаграфiчнае студэнцкае таварыства, удзельнiкi якога ўжо дзесяць гадоў ходзяць у экспедыцыi ў самыя аддаленыя раёны i прыносяць вельмi рэдкiя песнi. Тое, што за пяць гадоў iснавання гурта мы прэзентуем ужо шосты альбом, - не пагоня за колькасцю, проста наша музычная спадчына надзвычай багатая.



- А сучасная музыка Вам падабаецца?



- Я люблю джаз. Мне падабаюцца гурты, якiя спрабуюць стылiзаваць старадаўнюю музыку па-сучаснаму.



Выканаўцы, якiх магу слухаць бясконца i не стамляцца - Патрысiя Каас, Вiвальдзi i амерыканскi кампазiтар Майкл Найман.



- Як Вам удалося назбiраць такую калекцыю старажытных iнструментаў?



- Штосьцi набываем у майстроў, штосьцi замаўляем, штосьцi вырабляем самi. Некаторыя рэчы дораць, некаторыя знаходзiлi ў старых вёсках падчас экспедыцый.



Музыка, якую мы граем, дазваляе аднавiць гучанне многiх забытых iнструментаў. Мы выкарыстоўваем максiмальна дакладныя па выглядзе, тэхналогii i сыравiне копii старажытных беларускiх iнструментаў - дуды (валынкi), лiры, гусляў, свiрэлi, варгана, акарыны, сурмы, берасцяной трубы, гудка, барабана.



- А якi iнструмент у Вашай калекцыi самы старажытны?



- Скрыпка пачатку ХХ стагоддзя, лiра 20-30 гадоў. Астатнiя - копii. Мiнулым летам на адной з раскопак у Магiлёўшчыне былi знойдзены дзве глiняныя свiстулькi XIV-XVI стагоддзяў. Вось бы гэты скарб вынесцi на сцэну! Але гэта археалагiчная знаходка, якая мае мастацкую каштоўнасць, таму ў нашы рукi яна не трапiла - можа, калi-небудзь з'явiцца магчымасць браць iнструменты хаця б у часовае карыстанне...



- Вы згодны з тым, што "Стары Ольса" - загадзя некамерцыйны праект?



- Я б з гэтым вельмi паспрачаўся. Канешне, шоу-бiзнесу ў Беларусi няма, ёсць эстрада, але разам з тым на сярэднявечную музыку ёсць попыт. Хаця, натуральна, на заробкi ў Беларусi спадзявацца пакуль што, на жаль, не выпадае. Многае мы робiм, зыходзячы са сваiх маральных перакананняў i любовi да роднай культуры... Тое, што зарабляем у Беларусi, iдзе на закупку строяў, iнструментаў, аплату за офiс, выпуск дыскаў. Мы лiчым, што зараз павiнны пакуль што ўкладваць.



Камерцыйны характар сярэднявечнай музыкi на Захадзе прыводзiць да таго, што мы месяцамi адсутнiчаем на радзiме, паколькi граем там. Атрымлiваецца, што ў Еўропе старадаўнюю беларускую музыку слухаюць больш, чым на Беларус?.



- Гэта прыкры факт?



- Канешне. Хацелася б нармальна жыць, працаваць i зарабляць у сваёй краiне.



- У адной з афiцыёзных газет Вас папракнулi, маўляў, "под средневековую музыку можно медитировать, но чтобы постоянно слушать - это определенно на любителя. В квартире наслаждаться звуками дуды и гуслей все равно, что в деревне Брайаном Адамсом..."



- Я лiчу, што сярэднявечная музыка можа прыжыцца i ў сучаснай кватэры, i ў сучасным офiсе. Ёсць усе перадумовы для яе папулярызацыi. Яна таксама можа паспяхова канкурыраваць з сучаснай музыкай. Натуральна, большае задавальненне сярэднявечная музыка прыносiць у адпаведных умовах - у замку, палацы, у касцёле, на прыродзе. Там яна набывае асаблiвы мастацкi шарм.



- Што чакаць ад "Старога Ольсы" ў блiжэйшы час?



- Даўно хочам сабраць апавяданнi пра герояў з беларускiх летапiсаў, старадаўнiх кнiг, паданняў, фальклору i пакласцi ўвесь гэты матэрыял на старадаўнюю музыку, выпусцiць музычны дыск беларускага гераiчнага эпасу.





Вольга КЛАСКОЎСКАЯ.





Даведка "Народнай волi"



"Стары Ольса". Гурт сярэднявечнай беларускай музыкi. Iснуе з 1999 года. Назва паходзiць ад ручая ў заходняй Магiлёўшчыне.



У рэпертуары "Старога Ольсы" - беларускiя народныя балады i ваярскiя песнi, беларускiя народныя танцы, творы беларускiх кампазiтараў эпохi Рэнесанса, кампазiцыi з беларускiх зборнiкаў прыдворнай музыкi ("Полацкi сшытак", "Вiленскi сшытак"), беларускiя канты XVI - пачатку XVII стагоддзяў, а таксама еўрапейскiя папулярныя мелодыi эпохi сярэднявечча i Рэнесанса. Гурт супрацоўнiчае з многiмi рыцарскiмi клубамi Беларусi i Еўропы, з музеямi i даследчымi цэнтрамi, з майстрамi старадаўнiх iнструментаў, з гуртамi народнай, прыдворнай, духоўнай i гарадской старадаўняй музыкi, з асобнымi выканаўцамi на старых iнструментах.



Акрамя ўласных тэатралiзаваных канцэртаў, гурт выступае на фестывалях сярэднявечнай культуры, рыцарскiх турнiрах i фальклорных фестывалях. Запiсаны 4 альбомы i 1 музычны праект. Музыка гурта ўвайшла ў 6 зборнiкаў выканаўцаў старадаўнiх мелодый. З 2003 года распачаў працу i танцавальны склад гурта, якi падчас выступаў знаёмiць гледачоў са старадаўнiмi танцавальнымi традыцыямi.



Стваральнiк i кiраўнiк - Змiцер Сасноўскi. Па адукацыi - гiсторык i фiлосаф. Нарадзiўся 22.11.1974 г. Не жанаты.

[POLKAN]

Стваральнiк i кiраўнiк - Змiцер Сасноўскi. Па адукацыi - гiсторык i фiлосаф. Нарадзiўся 22.11.1974 г. Не жанаты.

Интересно, к чему эта последняя фраза?

Про Исачева: слышала, даже выставку его работ посещала в Минске в середине 80-х(примерно): была длинющая очередь. Его ,правда, не очень жаловали власти,наверное за все вместе: и за манеру письма (у меня осталось впечатление какой-то сказочности), и за сюжеты, все больше легенды и былины и ничего о строительстве коммунизма и строителях( которых всегда изображали с бычьими шеями, что женщин, что мужчин).

Никогда не слышала про"Старога Ольсу"- может когда-нибудь и в нашем регионе будут концерты давать. Ничего удивительного, что все по заграницам выступают - тут национальная музыка очень ценится, все жутко гордятся своей национальной принадлежностью, чего о нас не скажешь, может поэтому пока и не востребована у нас такая музыка. Всему свое время, будем уповать на лучшее.

[POLKAN]

Информация для всех:Не в кассу
Доллар от заграничного друга без разрешения государства не потратишь






Теперь денежные переводы от иностранцев нужно регистрировать в департаменте по гуманитарной деятельности

Все дело в Декрете президента №24 от 28 ноября 2003 года, по которому “денежные средства, в том числе в иностранной валюте, безвозмездно предоставляемые в пользование, владение, распоряжение организациям и физическим лицам Беларуси иностранными государствами, международными, иностранными организациями и иностранными гражданами”, считаются “иностранной безвозмездной помощью”.

Сначала переводы от частных лиц частным лицам “гуманитаркой” не назывались, но в августе вышла новая инструкция. Теперь неважно, как именно иностранец переслал белорусу евро-доллары: почтовым-банковским переводом, по системе Western Union или Money Gram, тратить их без разрешения государства нельзя.

Представьте, отправил заморский друг белорусу 200 долларов по Western Union, через 15 минут тот может снимать деньги. Вот только смысла в этом нет никакого. 200 долларов нужно тут же положить на благотворительный счет, взять выписку из банка и в пятидневный срок отправиться в департамент по гуманитарной деятельности. Хорошо еще, если перевод пришел минчанину. А если жителю Бреста? Отделений у департамента нет, так что придется ехать в Минск. На столичной площади Свободы счастливчик, получивший перевод, должен предоставить “план расходования средств” (частные лица обычно пишут “на собственные нужды”) и ждать как минимум две недели – деньгами в департаменте занимается один сотрудник. И только после того, как на заморские 200 долларов выдадут удостоверение о регистрации иностранной безвозмездной помощи, их можно будет потратить.


КСТАТИ

В год белорусы получают 300 тысяч переводов из-за границы. А в департамент пока приходят регистрировать свои переводы примерно человек двадцать в день. Как говорят в департаменте, пока люди не в курсе. И надеются, что когда о новых правилах широко станет известно, их отменят – даже представить сложно, как придется раздувать штат. Зато о правилах знает милиция! Все данные о денежных переводах из-за границы банки автоматически отправляют в налоговую, налоговая шлет имена и суммы в МВД. А те берут штрафы. За трату “иностранной безвозмездной помощи” без удостоверения могут оштрафовать на 50-100 базовых величин (1 200 000 – 2 400 000 рублей).


БУДЬ В КУРСЕ!

- Регистрировать перевод придется даже, когда он пришел от близкого родственника (папы-мамы, сестры-брата, сына-дочери, бабушки-дедушки, жены-мужа). Это если родственник - иностранный гражданин, а вы - гражданин Беларуси. Зато если перевод из-за границы пришел от белоруса, то регистрировать его не надо.

- Удостоверение получать не надо, если из-за границы вам перевели зарплату или алименты.

[nel]

POLKAN, о господи. А я собиралась маме денежку послать.. Ужас какой

[per]

Цитата:
Стваральнiк i кiраўнiк - Змiцер Сасноўскi. Па адукацыi - гiсторык i фiлосаф. Нарадзiўся 22.11.1974 г. Не жанаты.


Интересно, к чему эта последняя фраза?

Невнимательно читаешь. Выше сказано:"Справка "Народной Воли". Там это было, я скопировал, не меняя.
Наверное, для его рекламы. Может быть, за него не выходят? А тут обратят внимание. Типа завидный жених?

Судя по твоей информации, ты читаешь "Народную Волю".

А рекламу точно поменяли. Ты лучше меня знаешь, не выезжая из Замежжа.
А может, ты в Минске, да конспирируешься?

nel,

Да, Уважаемая. Именно так.

[POLKAN]

Читаю я "Кп в Беларуси". Может еще не во всех областях подсуетились, еще успеете послать, nel.
Интересно, что дальше измыслит? Со своей квартирой я мысленно уже распрощалась.

Невнимательно читаешь. Выше сказано:"Справка "Народной Воли". Там это было, я скопировал, не меняя.

Я поняла, что это в газете так написали, правда эта фраза в конце была немного неожиданной. Как в автобиографии при приеме в партию.

Читайте, девушка.

Спасибо,per.

[MGI]

Информация для всех:Не в кассу
Доллар от заграничного друга без разрешения государства не потратишь

Раньше, при получении перевода из-за границы через WU (не знаю, как с другими переводами) нужно было платить налог (в зависимости от суммы перевода). Это касалось переводов, если они не от близких родственников.

Обходили это дело так:
Перевод отправляли в Россию и ближайшем отделении банка, работающего с WU- переводами (Смоленск от Витебска - 130 км.) граждане РБ его получали.

Может и сейчас эта схема еще работает???

[nel]

А никто не подскажет если я сразу на счет в белорусском банке отправлю - маме вообще реально будет что-то получить?