Кафе "Бульбяная" - Белорусы форума, соединяйтесь :-)

[nel]

Вернется :-) per, мы все сюда возвращаемся.

В теме о Хеллоуине начали разговор про дзяды. Поскольку тема эта слишком белорусская, переношу сюда. В сети лазила по сайтам чтобы посмотреть на какую дату приходится праздник и натолкнулась на чудесные стихи и информацию. Делюсь :-)

Здауна на Беларусi адзiн з восеньскiх дзён прысвячауся успамiнам пра памерлых продкау. У гэты дзень гатавалi рытуальныя стравы, у некаторых мясцовасцях хадзiлi на могiлкi. Называуся ён Дзяды. Адзначаюць Дзяды i сёння (афiцыйная дата - 2 лiстапада).Успамiнаюць родных, заклiкаюць iх на памiнальную вячэру; лiчыцца, што у гэты дзень душы дзядоу наведваюць сваiх нашчадкау. Вытокi Дзядоу знаходзяцца у глыбокай старажытнасцi. Ужо тады людзi разумелi, як важна ушаноуваць продкау, зберагаць iх вопыт дзеля сваёй будучынi, як важна захаваць сувязь пакаленняу. Яны адчувалi сябе звяном адзiнага непарыунага ланцугу.

Менавiта гэтае адчуване натхняе у наш час паэтау на стварэнне такiх вершау у якiх гучыць роздум аб мiнулым i сучасным, зварот да дзядоу як да пачатку, асновы свайго народу, падзяка за магчымасць нашага "сёння". Пацвердзяць гэта некалькi вершау змешчаных нiжэй.


Дождж падае вонку прыцiшаным звонам,
Дождж льецца, дождж плача на шыбах аконных,
балючы стон ветру даносiцца з даляу
i зоркi на небе нам ноч не запалiць.
У сьвятынях сьцiх гоман малiтвау нядзельных,
на могiлках сьвечкi дауно дагарэлi.
А у краi, гдзе думы мае безупынна,
чакаюць у хатах дзядоу на гасьцiну.

Да нас не забудзьце, прыходзьце, дзяды;
хопiць малiтвау у мяне i яды
з сёлау забытых, з лагчын i бароу
i з наднямонскiх старых цьвiнтароу

У дом мой плывеце на сьветла агню,
вокны шырокiя Вам адчыню;
гэдак прыходзьце, як колiсьць жылi,
весткi прыносьце iз роднай зямлi.

Душу Вам вышлю насустрач сваю,
палкай малiтваю Вас напаю,
сэрца маё каля Вашых магiл,
там, гдзе сумуе мой край дарагi.

у вечар таёмны, у поуначны час
з Божае волi чакаю на Вас;
разам мы просьбау гарачы наш жар
слаць будзем шчыра прад Божы аутар.

Сумна i пуста у вокнах маiх,
нiхто ня прыдзе сюды з жывых;
кругом пустыня, навокал цьма,
над горнай прорвай стаю сама.

Будзем прасiць за тых, хто не забыу
нi роднай мовы, нi родных нiу
Хто мёртвых уваскрошвау; сьвятою рукой,
Той нас не пакiне у хвiлiне цяжкой.

Л.Генiюш1